Żywienie dojelitowe – co oznacza?

Żywienie dojelitowe to podawanie niezbędnych do życia składników odżywczych do przewodu pokarmowego drogą inną niż doustna. W ten sposób organizm otrzymuje białko, elektrolity, witaminy, pierwiastki śladowe, energię i wodę w postaci specjalistycznej diety dostarczanej bezpośrednio do jelita cienkiego lub żołądka.

Domowe żywienie dojelitowe to podawanie składników odżywczych bezpośrednio do przewodu pokarmowego, ale w warunkach domowych. Jest to procedura najkorzystniejsza dla pacjenta, jeśli nie wymaga on hospitalizacji. We własnym domu chory czuje się bezpiecznie i może przebywać wśród najbliższych. Wpływa to korzystnie na jego komfort fizyczny i psychiczny, a co za tym idzie – na poprawę stanu zdrowia.

Aby pacjent mógł korzystać z domowego żywienia dojelitowego, musi mieć wytworzony sztuczny dostęp do przewodu pokarmowego. Dostępy te można podzielić według dwóch kryteriów:

• żywienie dożołądkowe,
• żywienie dojelitowe.

Żywienie dożołądkowe może odbywać się przez:

1. zgłębnik nosowo-żołądkowy – jest to specjalna sonda wprowadzana przez nos do żołądka pacjenta w celu podawania nią żywności. Najczęściej ta metoda jest stosowana w leczeniu szpitalnym. Nie powinno się z niej korzystać dłużej niż 21 dni.
2. gastrostomię klasyczną – polega ona na połączeniu żołądka ze środowiskiem zewnętrznym z wykorzystaniem specjalnej przetoki zakładanej operacyjnie przez chirurga. Gastrostomię stosuje się podczas długotrwałego leczenia.
3. przezskórną endoskopową gastrostomię (PEG) – w tym przypadku zgłębnik wprowadzany jest do żołądka przez ścianę jamy brzusznej. Odbywa się to zazwyczaj w warunkach szpitalnych w znieczuleniu miejscowym przy pomocy endoskopu. Po założeniu PEG na zewnątrz widoczna jest jedynie rurka sondy, przez którą pokarm podawany jest bezpośrednio do żołądka. PEG jest rozwiązaniem długofalowym i może spełniać swoją funkcję nawet przez lata.

Żywienie dojelitowe może odbywać się przez:

1. jejunostomię i mikrojejunostomię – to przetoka łącząca środowisko zewnętrzne z jelitem cienkim. Zakłada ją operacyjnie chirurg w warunkach szpitalnych. Metodę tę stosuje się przy długotrwałym żywieniu dojelitowym.
2. zgłębnik nosowo-jelitowy – jest to specjalna sonda do podawania pacjentowi żywności, która prowadzi od nosa do jelita cienkiego. Tak jak w przypadku zgłębnika nosowo-żołądkowego tę metodę najczęściej stosuje się w leczeniu szpitalnym i nie powinna być wykorzystywana dłużej niż przez 21 dni.